άμα θές κάνε προσπέραση

τα σχόλια δικά σας

παιχνιδάκια στο βουνό

Έφτασε η περίοδος του πεύκου και όλοι οι συνάδελφοι έχουν μεταφέρει τα μελίσσια τους σε περιοχές όπου τα πεύκα έχουν εργάτη για την τελευταία παραγωγή του έτους το πευκόμελο .
Ωραίο μέρος για μελίσσια .




Χαλάρωμα στον πλάτανο



Ο φίλος ,συνάδελφος και εκπαιδευμένος μελισσοκόμος Τάσος σε ρόλο Ταρζάν


φυσικά δεν μπορούσα να μην βγάλω φωτο αυτό το υπέροχο πίτ μπουλ για να την χαρίσω στην φίλη μου την Ελένη με αγάπη

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ.

Ημερίδα για το μέλι στον Βόλο στις 29/8/2009

παλι τα ίδια

Τα ίδια παντελάκι μου τα ίδια παντελή μου κάθε χρόνο το σκηνικό ίδιο τα λόγια είναι περιττά . Και ξαφνικά μέσα στα καμένα θα φυτρώσουν βιλίτσες με πισινούλες γήπεδο τένις κλπ απαραίτητα για χλιδάτη ζωή . Φωτογραφία από τον δορυφόρο της ΝΑΣΑ

Διακοπών συνέχεια

Όπως είναι σε όλους μας γνωστό το καλοκαίρι στην πατρίδα μας έχει μεγάαααλη διάρκεια . Οι Έλληνες δεν πτοούνται από την οικονομική κρίση . Ολη η ΕΕ αναρωτιέται για δύο πράγματα 1ον γιατί έχουμε όλοι το ίδιο όνομα ( δηλ. μα…α) και 2ον πως ενώ έχουμε του μικρότερους μισθούς από όλους (εκτός πρώην ανατ. Χωρών ) περνάμε καλύτερα από αυτούς . Ετσι και εγώ δεν άφησα την ευκαιρία και πήρα την οικογένεια και την πιστωτική και αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο της Πελοποννήσου σε 3 ημέρες . Ημέρα αναχώρησης Παρασκευή 14/8 και πρώτη στάση με διανυκτέρευση η Πάτρα (και τακτοποίηση του φοιτητικού σπιτιού ) .














Ημέρα 2η ονομαστική εορτή της συζύγου (ευχές κλπ) αναχώρηση με προορισμό τον Πύργο . Στάση στην Κυλλίνη ( αναχώρηση του γιου για Ζάκυνθο ) .






Επόμενος σταθμός το Κατάκολο με το υπέροχο λιμανάκι του (προσωπικά μου θύμισε λίγο την Σύμη )

συνέχεια για την πόλη του Πύργου , μικρή στάση στην λίμνη Καιάφα και μια και η ζέστη ανέβαινε πήραμε τον δρόμο για την Κυπαρισσία . Η πόλη προσεγμένη , καθαρή και φιλόξενη σε προδιαθέτει να την επιλέξεις για ολιγοήμερες διακοπές .






Επόμενος στόχος η πόλη της Καλαμάτας . Αν και την είχα επισκεφτεί και στο παρελθόν τίποτα δεν μου θύμιζε την πόλη που είχα δει πρίν από 23 χρόνια (αρραβωνιασμένος τότε ) . Μια σύντομη βόλτα στο λιμάνι , ένα παγωτάκι μερικές φωτογραφίες και αναχώρηση δια μέσου Ταϋγέτου για την πόλη του Μυστρά.


































Ο Μυστράς ήταν Βυζαντινή πολιτεία της Πελοποννήσου και απέχει έξι χιλιόμετρα ΒΔ της Σπάρτης. Σήμερα είναι ερειπωμένος και αποτελεί πολύτιμη πηγή για τη γνώση της ιστορίας, της τέχνης και του πολιτισμού των δύο τελευταίων αιώνων του Βυζαντίου. Η ιστορία "της νεκρής πολιτείας" σήμερα του Μυστρά αρχίζει από τα μέσα του 13ου αιώνα όταν συμπληρώθηκε η κατάκτηση της Πελοποννήσου απο τους Φράγκους. Το 1249 ο Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος έκτισε το κάστρο του στην ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου, στην κορυφή ενός υψώματος με απότομη και κωνοειδή μορφή που λεγόταν Μυστράς ή Μυζυθράς λόγω του σχήματός του ή εκ του ονόματος του παλαιότερου ιδιοκτήτη που λεγόταν Μυζηθράς.













Σε απόσταση 6 χιλ. η πόλη της Σπάρτης . Αν και την είχα επισκεφθεί πριν 25 χρόνια δεν μπορώ να πώ ότι άλλαξε ριζικά που να σε κάνει να μην αναγνωρίζεις τα μέρη που είχες πάει . Η ώρα ήταν αργά το μεσημέρι και δεν υπήρχε ανοικτό κάτι για φαγητό και συμβιβαστήκαμε με την λύση των goodys .



















Σε μία περίπου ώρα φθάσαμε στην Μονεμβάσια όπου και θα διαμέναμε (ένα βράδυ) . Δεν μπορώ να βρώ λόγια να σας περιγράψω τι ένοιωσα όταν είδα την παλαιά πόλη της Μονεμβάσιας . Τα σπίτια χτισμένα μόνο από πέτρα κυριολεκτικά το ένα επάνω στο άλλο . Οι ανακαινίσεις που συνεχίζουν και γίνονται με μεγάλο σεβασμό στον χώρο δίνουν την δυνατότητα στον επισκέπτη να ζήσει σε νοερά σε μια άλλη εποχή . Το να πιεις καφέ ή να φας σε κάποια από τις πολλές ταράτσες αγναντεύοντας το Μυρτώο πέλαγος δεν ανταλλάσσεται με τίποτα .


















Η επόμενη ημέρα μας βρήκε στην Νεάπολη Λακωνίας . Ένας προορισμός που πολύ επιλέγουν για ήρεμες διακοπές . Ταβερνάκια στην παραλία της πόλης με θέα την καταπληκτική Ελαφόνησο . Φυσικά δεν ήτα δυνατόν να βρεθούμε εκεί και να μην πάρουμε το φέρυ για την ελαφόνησο . Μικρό νησί 19 τετρ.χιλμ σε απόσταση 570 μέτρων από την παραλία της πούντας . Στο νησί υπάρχει η διάσημη παραλία ΣΙΜΟΣ η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις παραλίες που διαφημίζουν τα εξωτικά νησιά . Η ημέρα αναλώθηκε όλη εκεί . η φωτογραφία πο ακολουθεί είναι χαρισμένη στην Ελενη













17/8 ημέρα επιστροφής και μια και φθάσαμε ως εκεί αποφασίσαμε να επισκεφθούμε και τα σπήλαια του Διρού , το ωραιότερο σπήλαιο του κόσμου .Περάσαμε από το γύθειο , θαυμασαμε τους πύργους την Μάνης

















Το σπήλαιο Βλυχάδα ή Γλυφάδα βρίσκεται στον κόλπο του Διρού της Μάνης, στη δυτική ακτή της Λακωνικής χερσονήσου. Πρόκειται για υπόγειο ποταμό που χύνεται στη θάλασσα περίπου 23 μέτρα δεξιά της φυσικής εισόδου του, η οποία βρίσκεται μισό μέτρο πάνω από τη στάθμη της θάλασσας. Για να διευκολυνθεί η πρόσβαση στο σπήλαιο έχει ανοιχτεί μια τεχνητή είσοδος δυτικά της φυσικής. Το κεντρικό τμήμα του αποτελείται από δύο σχεδόν παράλληλες διαδρομές. Το μεγαλύτερο μέρος του σπηλαίου καλύπτεται με θαλασσινό νερό, λόγω της καθίζησης της νότιας Πελοποννήσου και της ανόδου της στάθμης της θάλασσας κατά το τέλος της εποχής των παγετώνων. Η στάθμη των υδάτων στο εσωτερικό του μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες. Η ξενάγηση μέσα στο επισκέψιμο τμήμα του σπηλαίου πραγματοποιείται με βάρκες. Πέρα από την ξεχωριστή ομορφιά των λιμνών του, το σπήλαιο έχει να επιδείξει πλουσιότατο λιθωματικό διάκοσμο με τους πολυάριθμους σταλακτίτες του να αναπτύσσονται σε πρωτότυπους σχηματισμούς.






Όταν βγήκαμε στην κυριολεξία στον έξω κόσμο πήραμε με μισή καρδιά τον δρόμο της επιστροφής .Στάση για φαγητό στην Αρεόπολη , καφέ στο Λουτράκι και τέλος . Ελπίζω να μας δοθεί και άλλη ευκαιρία για μια παρόμοια απόδραση μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία .

Νήσος Ρω το ανατολικότερο σύνορο της ΕΕ. island [Ro] of Eastern utmost European union

Η νησίδα Ρω είναι ελληνική και βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του Καστελόριζου, πλησίον της Μεγίστης και σε απόσταση 5600 μ. από τις τουρκικές ακτές. Εκεί βρίσκεται το μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη. Η ξακουστή Κυρά της Ρω, μοναδική κάτοικος του νησιού για πολλά χρόνια ύψωνε κάθε μέρα για δεκαετίες την Ελληνική σημαία, μέχρι το 1982 οπότε και απεβίωσε. Αντίγραφο του μνημείου βρίσκεται στη Μεγίστη. Η νησίδα Ρω διαθέτει δύο πανέμορφες παραλίες, τον Άγιο Γεώργιο και τη Στρογγύλη.


Η Κυρά της Ρω υπήρξε μέλος της Αντίστασης και το πραγματικό της όνομα ήταν Δέσποινα Αχλαδιώτη.

Κατά την περίοδο της κατοχής είχε αντιστασιακή δράση, αλλά έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως "κυρά της Ρω" γιατί επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου. Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της και την τυφλή μητέρα της από το 1924.

Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.

Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.[1] Η κηδεία της έγινε με τιμές δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Ιστορία

Το 1927, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.

Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν στο δρόμο της προσφυγιάς.

Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ' αυτή του Καστελόριζου.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.

Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος "Γ. Πεζόπουλος" για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη τουρκική σημαία τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο Στρογγυλή απέναντι στα νότια του Καστελόριζου.

πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

«Βροχή των Περσίδων»

Κάθε χρόνο, στις 12-13 Αυγούστου, δεκάδες φωτεινά πεφταστέρια στολίζουν τον ουρανό κάθε ώρα. Είναι η ετήσια επίσκεψη μιας ροής σωματιδίων που σχηματίζουν τη «Βροχή των Περσίδων». Η «βροχή» αυτή ονομάζεται έτσι επειδή τα μετέωρα αυτά φαίνεται ότι προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Περσέα και οφείλονται στα σωματίδια που έχει αφήσει πίσω του ο κομήτης Σουίφτ-Τατλ. Απόψε, όμως, ετοιμαστείτε για ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό ουράνιο θέαμα, γιατί οι «Περσίδες» υπόσχονται να είναι ιδιαίτερα θεαματικοί, αφού δεν θα έχουμε φεγγάρι.
ΤΟ ΘΕΑΜΑ
Γύρω στις 10 το βράδυ, με την ανατολή του αστερισμού του Περσέα θα αρχίσει το θέαμα. Καθώς όμως θα περνάει η ώρα και ο αστερισμός θα φαίνεται να σκαρφαλώνει πιο ψηλά στον ουρανό, όλο και πιο πολλοί διάττοντες θα φαίνονται να τον διασχίζουν. Εκεί κοντά θα δείτε επίσης και τον κόκκινο πλανήτη Αρη να βρίσκεται ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού του Ταύρου, πολύ κοντά στο κοκκινωπό μάτι του Ταύρου, τον Αλντεμπαράν (άλφα Ταύρου).
Η δημιουργία μιας βροχής διαττόντων, όπως είναι οι «Περσίδες», οφείλεται στα μικρά σωματίδια σκόνης των κομητών που είναι σχετικά μαζεμένα σε ομάδες και τέμνουν πολλές φορές την τροχιά της Γης. Οταν η Γη συναντάει μια τέτοια ομάδα σωματιδίων τα έλκει και τότε αυτά εισέρχονται στην ατμόσφαιρά μας με ρυθμό μερικών δεκάδων αντικειμένων την ώρα. Σε εξαιρετικές όμως περιπτώσεις ο ρυθμός αυτός μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα 1.000 μετέωρα την ώρα, οπότε λέμε ότι έχουμε μια «καταιγίδα διαττόντων».
Τα σωματίδια αυτά με βάρος μικρότερο του ενός γραμμαρίου χτυπάνε τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιράς μας σε ύψος περίπου 100 χλμ. και αναφλέγονται. Η ανάφλεξη αυτή σχηματίζει μια φωτεινή σφαίρα 2 έως 3 μέτρων που κινείται με ταχύτητα 200.000 χλμ. την ώρα. Αυτήν τη φωτεινή σφαίρα βλέπουμε από τη Γη και την ονομάζουμε διάττοντα, μετέωρο ή «πεφταστέρι».


Ο γιος μου από χθες βρίσκεται στο ορεινό καταφύγιο στην Βυτίνα με μια παρέα αστροφυσικών για να δούνε το θέαμα αυτό . Έχουνε λάβει θέσεις μάχης τοποθετώντας τα τηλεσκόπια τους σε θέση βολής

ηλεκτρονικές και άλλες απάτες

προσωπικά την έπαθα απο εταιρία κινητης τηλεφωνιας μετα απο μην. που έλαβα στο κινητό μου για δωρεαν και καλα ιντερνετ. Το κόστος ατού 600 ευρώ για 20 ημέρες

ΤΕΛΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 2010

Είχα ακούσει τι με περίμενε, όπως και όλους τους ιδιοκτήτες Ι.Χ, με τα τέλη κυκλοφορίας αλλά....
Σήμερα βρήκα τι θα πληρώσουμε για να κυκλοφορούμε τα "υπερπολυτελή" μας Ι.Χ.
Κάποιοι βέβαια απο εσάς, φίλοι αναγνώστες, θα έχετε και τις... λιμουζίνες σας και άρα χαλάλι το χαράτσι της κοινωνικής πολιτικής της Κυβέρνησης μας.
Τι είναι 302 ευρωπουλάκια που θα πληρώσω για τα 1600 κυβικά (μοντέλο του 98) μπροστά εις το Εθνικόν όφελος του ταϊσματος των Ταμείων;
Αυτό μας έλειπε, κάποιοι να τα αδειάζουν και εμείς να μην έχουμε την παραμικρή υποχρέωση, ως υπεύθυνοι πατριώτες, να τα γεμίζουμε.
Συνέχισε έτσι Καραμανλή και όταν έρθει η ώρα της κάλπης να είσαι σίγουρος ότι οι Έλληνες θα στο αναγνωρίσουν!
πηγή thiba-press.blogspot.com

Αντιμετώπιση του βαρόα με βιοτεχνικές μεθόδους .

Τον χειμώνα σε ένα από τα δύο μελισσοκομικά περιοδικά που κυκλοφορούν στην πατρίδα μας , διάβασα για την μέθοδο που χρησιμοποιεί ένας Αμερικανός μελισσοκόμος με αρκετά μεγάλο αριθμό κυψελών (2000)με σκοπό τον έλεγχο της βαρόα χωρίς την χρήση φαρμάκων . Η μέθοδος ήταν απλή , σε ένα κανονικό τελάρο στα 5cm τοποθετούσε έναν δεύτερο κερηθροφορέα . Στα 5 αυτά εκατοστά κολλούσε φύλλο κερήθρας στο οποίο οι μέλισσες αποθήκευαν μέλι , στο υπόλοιπο κάτω από το ξύλο οι μέλισσες κατά παράξενο τρόπο έχτιζαν μόνο κελιά για κηφήνες . Όπως όλοι γνωρίζουμε η βαρόα προτιμά να αναπαράγεται μέσα σε κηφηνοκελιά διότι έχει μεγαλύτερη προστασία λόγω του ότι οι κηφήνες μένουν περισσότερο χρόνο μέσα στα σφραγισμένα κελιά τους μέχρι να γεννηθούν. Πρέπει να αναφέρω ότι το προηγούμενο διάστημα έκανα θεραπεία χρησιμοποιώντας κρυσταλλική θυμόλη και στα μελίσσια μου δεν υπήρχαν εμφανή ακάρεα βαρόας . Έφτιαξα λοιπόν 5 τέτοια τελάρα και τα τοποθέτησα σε ισάριθμες κυψέλες και οι μέλισσες ανέλαβαν το χτίσιμο .







Μετά από μερικές ημέρες η βασίλισσα τα γέννησε με αυγά ΜΟΝΟ για κηφήνες . Όταν τα σφράγισαν έκοψα όλη την κάτω κερήθρα και πήγα στην αποθήκη για να ανοίξω σιγά – σιγά τα κελιά και να δω εάν υπάρχει μέσα η ( ο θησαυρος) βαροα. Τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά τρομακτικά . Στο 80 % των σφραγισμένων κελιών υπήρχε τουλάχιστον μία οικογένεια βαρόα . Μετά το πρώτο σοκ πήρα τα τελάρα και τα ξαναέβαλα μέσα στις κυψέλες .































Κατά την δεύτερη αφαίρεση των κηφηνοκελιών η βαρόα εντοπίσθηκε σε ποσοστό κάτω του 20 % . Στην τρίτη εφαρμογή εντοπίσθηκαν περίπου 2-3 % βαρόα . Σήμερα στα μελίσσια αυτά υπάρχει το τελάρο και οι μέλισσες έχουν βάλει και σε αυτό μέλι το οποίο και τρύγησα . Συμπέρασμα (δικό μου) το τελάρο βοήθησε στην μείωση του πληθυσμού της βαρόα και αυτό φάνηκε στην παραγωγή των μελισσιών στα έλατα και στα θυμάρια . Για το μέλλον θα κατασκευάσω και άλλα τελάρα τα οποία θα είναι μέσα στα μελίσσια μου από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Νοέμβριο . Νομίζω ότι αξίζει ο κόπος για να έχω υγιεί μελίσσια χωρίς την χρήση φαρμάκων