Σοφία Γούναρη
Ερευνήτρια Γ’ Ινστ. Κτηνιατρικών Ερευνών Αθηνών, ΕΘΙΑΓΕ
Η Νοσεµίαση αποτελεί, παγκόσµια, την πιο κοινή ασθένεια
των ακµαίων µελισσών. Ως αίτιο της ασθένειας αναφέρθηκε το πρωτόζωο
Nosema apis στις αρχές του 20ου αι. από τον Zander . Το 1995 αποµονώθηκε
σε άρρωστες µέλισσες Apis cerana στην Κίνα και ταυτοποιήθηκε το Nosema
cerenae , ενώ το 2005 ταυτόχρονα αναφέρθηκε προσβολή των µελισσών Apis
mellifera από το Nosema cerenae στην Ευρώπη – Ισπανία και στη Ταϊβάν.
Την ίδια χρονιά από τους ίδιους ερευνητές αναφέρθηκε η ύπαρξη του
πρωτοζώου στη Γαλλία, Γερµανία και Σουηδία. Έτσι έγινε δεδοµένο ότι το
Nosema cerenae µεταπήδησε µε κάποιο τρόπο από την ασιατική στην
ευρωπαϊκή µέλισσα, χωρίς βέβαια να έχει γίνει ακόµη γνωστό το πότε.
Ανάλυση αποθηκευµένου υλικού
έδειξε ότι το νέο πρωτόζωο υπήρχε στην Ευρώπη από το 1998 και ίσως στις
ΕΠ πριν και από το 1990. Αυτή τη στιγµή το Nosema cerenae έχει
αναγνωριστεί σε Βόρεια, Κεντρική κι Νότια Αµερική, Ευρώπη, Ασία και
Αυστραλία, ενώ δεν έχει αναφερθεί από την Αφρική. Η αποµόνωση του
Nosema cerenae στην Ευρώπη και συγκεκριµένα στην Ισπανία συνδυάστηκε µε
τις µεγάλες απώλειες µελισσιών που αναφέρθηκαν στη χώρα αυτή κατά τη
διετία 2005-2006 και θεωρήθηκε υπεύθυνος παράγοντας για την εµφάνιση του
Συνδρόµου Κατάρρευσης των Μελισσιών. Παρ’ όλα αυτά είναι ακόµη
συζητήσιµο εάν η προσβολή των µελισσιών από το πρωτόζωο οδηγεί τις
µέλισσες στην εξαφάνιση ή αποτελεί έναν από τους παράγοντες που δρουν
συνεργιστικά στην εµφάνιση του Συνδρόµου.
Παθογένεια.
Τα σπόρια των N. Apis και N. cerenae δεν έχουν εµφανείς µορφολογικές
διαφορές, κι αυτός προφανώς ήταν και ο βασικότερος λόγος της µη
αποµόνωσής του δεύτερου για τόσα χρόνια.
Επίσης η παθογένεια του Nosema ceranae δεν µπορεί παρά να ακολουθεί την
αντίστοιχη των πρωτόζωων. Έτσι η µόλυνση µιας µέλισσας γίνεται µε την
κατανάλωση σπορίων του πρωτόζωου, κυρίως µέσω της τροφής ή του νερού..
Τα σπόρια στο στοµάχι της µέλισσας υπό την επίδραση των γαστρικών υγρών,
προβάλλουν το πολικό τους νηµάτιο, προσβάλλοντας τα επιθηλιακά κύτταρα.
Στη συνέχεια το περιεχόµενο των σπορίων περνά στα επιθηλιακά κύτταρα,
όπου τρέφονται έντονα και πολλαπλασιάζονται αγενώς σε µεγάλους αριθµούς
και σε σύντοµο χρονικό διάστηµα. Σε 4-6 ηµέρες στο στοµάχι της µέλισσας
µπορούν να µετρηθούν και 30 – 50 εκατ. σπόρια. Τα σπόρια αυτά
απελευθερώνονται µέσα στο έντερο ή περνούν στο απευθυσµένο και
αποµακρύνονται σε µεγάλους αριθµούς µε τα περιττώµατα της µέλισσας.
Η διασπορά των σπορίων µέσα στο µελίσσι γίνεται µε τη τροφάλλαξη, ενώ
οι νεαρής ηλικίας µέλισσες προσβάλλονται όταν προσπαθούν να καθαρίσουν
τη φωλιά από τα σκουπίδια, κοµµατάκια κεριού, συσσωµατώµατα γύρης. Τα
σπόρια και οι βλαστικές µορφές του παθογόνου, υπάρχουν παντού µέσα στη
κυψέλη, στις κηρήθρες, στην αποθηκευµένη γύρη και νέκταρ και όπου, κάτω
από δύσκολες συνθήκες, οι µέλισσες αναγκάζονται να αφήσουν τα
περιττώµατά τους. Ένα στοιχείο που διαφοροποιεί την ανάπτυξη και τον
πολλαπλασιασµό των σπορίων του N. cerenae από το N. apis στη µέλισσα,
είναι η αντοχή του πρώτου στις υψηλές θερµοκρασίες.
Έτσι παλαιότερες και νέες έρευνες δείχνουν ότι η ανώτερη θερµοκρασία
επιβίωσης των σπορίων του N. apis είναι οι 37°C, ενώ ακόµη και στους
33°C το ποσοστό των µελισσών που νόσησαν, ύστερα από επιµόλυνση µε
σπόρια του πρωτόζωου κυµάνθηκε στο 60%. Μάλιστα ένα ποσοστό µελισσών που
διατηρήθηκαν στους 37°C αντιµετώπισαν τη µόλυνση και ανέκαµψαν.
Αντίθετα οι µέλισσες που µολύνθηκαν µε σπόρια του N. cerenae νόσησαν
100% και στους 33°C και στους 37°C.
Επίδραση της νοσεµίασης στο µελίσσι.
Η προσβολή των µελισσών από πρωτόζωα είναι γνωστό ότι προκαλεί µία
σειρά µεταβολικών αλλαγών στον ξενιστή. Οι προσβεβληµένες µέλισσες έχουν
χαµηλότερα επίπεδα πρωτεΐνης στο σώµα τους, γεγονός που επηρεάζει την
ανάπτυξη και λειτουργία των υποφαρυγγικών αδένων.
Το γεγονός αυτό µε τη σειρά του έχει µία ακολουθία επιπτώσεων στη λειτουργία του µελισσιού. ƒ
Οι παραµάνες µέλισσες χάνουν την ικανότητα παραγωγής βασιλικού πολτού,
εγκαταλείπουν το γόνο και τη βασίλισσα και γίνονται συλλέκτριες και
πεθαίνουν γρήγορα. ƒ
Η βασίλισσα υποσιτίζεται, ένας αριθµός ωών πεθαίνει χωρίς να δώσει προνύµφες ƒ
Η βασίλισσα προσβάλλεται από τις εργάτριες, σταµατά να ωοτοκεί και πεθαίνει ή αντικαθίσταται σε λίγες εβδοµάδες ƒ
Οι νεαρές προνύµφες υποσιτίζονται επίσης και εξελίσσονται σε ακµαία άτοµα µε µικρό προσδόκιµο όριο επιβίωσης.
Η προσβολή επίσης ενεργοποιεί το σχηµατισµό λιπαρών οξέων στην αιµολέµφο, µειώνοντας και εκεί το επίπεδο των υδατανθράκων.
Από νεότερες έρευνες φαίνεται ότι το πρωτόζωο χρησιµοποιεί (καταναλώνει)
υδατάνθρακες των επιθηλιακών κυττάρων του στοµαχιού του ξενιστή.
Οι υδατάνθρακες είναι βασική πηγή ενέργειας.
Ιδιαίτερα οι µέλισσες και δη οι συλλέκτριες πρέπει να διατηρούν υψηλό το
ρυθµό του µεταβολισµού τους κατά την πτήση και για να το κάνουν αυτό θα
πρέπει να έχουν διαθέσιµες πηγές ενέργειας (υδατάνθρακες)
Με δεδοµένο όµως ότι µε την προσβολή του µελισσιού από νοσεµίαση, οι
συλλέκτριες είναι αυτές που έχουν το µεγαλύτερο φορτίο σπορίων των
πρωτόζωων, η µείωση της διάρκειας ζωής αυτών είναι δεδοµένη. Ιδιαίτερα
κατά το φθινόπωρο και την άνοιξη η µείωση αυτή φτάνει το 50% του χρόνου
ζωής.
Αυτή η παλιά γνώση σε συνδυασµό µε την παρατήρηση των τελευταίων
χρόνων, ότι η προσβολή από το Nosema cerenae, νέο παράσιτο για την Αpis
mellifera, προκαλεί µεγαλύτερη θνησιµότητα στα µελίσσια , οδηγεί στη
σκέψη ότι το νέο πρωτόζωο έχει µεγαλύτερη θνησιγενή δράση στις µέλισσες,
πιθανόν µέσω του πιο έντονου ενεργειακού στρες που τις υποβάλλει και
φυ- σικά επειδή είναι ένας νέος – άγνωστος εχθρός, που η µέλισσα δεν
έχει βρει τρόπο να προσαρµόσει τον µεταβολισµό της ώστε να µπορεί να τον
αντιµε- τωπίσει.
Έρευνα επάνω στη συγκεκριµένη υπόθεση, πραγµατικά έδειξε ότι η
προσβολή των µελισσών από το Nosema cerenae προκαλεί στις µέλισσες
διατροφική ανεπάρκεια, αυξάνει την όρεξη και την αίσθηση της πείνας. Στη
προσπάθεια όµως να καταδειχθούν οι λόγοι της µείωσης της διάρκειας ζωής
των προσβεβληµένων µελισσών, φάνηκε ότι αυτό συµβαίνει µόνο όταν αυτές
οι µέλισσες δεν έλαβαν παραπάνω τροφή.
Πραγµατικά µέλισσες προσβεβληµένες από το Nosema cerenae, οι οποίες
όµως είχαν στη διάθεσή όση τροφή ήθελαν, έζησαν όσο και οι υγιείς. Αυτό
όµως δείχνει ότι η θνησιµότητα των προσβεβληµένων από το Nosema cerenae
µελισσών οφείλεται κυρίως στη µείωση του ρυθµού µεταβολισµού τους και
όχι σε κάποια άλλη παθογόνο δράση της προσβολής, µε δεδοµένο ότι επίσης
µορφολογικά δεν παρουσιάζονται διαφορές µεταξύ των υγιών και των
άρρωστων µελισσών, όπως συµβαίνει µε την προσβολή από το N. apis.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι σε περιόδους έντονης
ανάγκης ενέργειας, όπως κατά το χειµώνα (µελισσόσφαιρα) ή κατά την
αποθήκευση µελιού (καλοκαιρινές ανθοφορίες) η επίδραση του παρασιτισµού
ιδιαίτερα των συλλεκτριών ενός µελισσιού από το Nosema cerenae θα
γίνεται περισσότερο κρίσιµη, καθώς το αίσθηµα της πείνας θα γίνεται πιο
έντονο. Αυτό το αυξανόµενο αίσθηµα πείνας των συλλεκτριών µελισσών έχει
επιπτώσεις όχι µόνο στην ατοµική συµπεριφορά των µελισσών αλλά και στην
κοινωνική συµπεριφορά του σµήνους, όπως:
ƒ Αυξηµένη τροφάλλαξη, η οποία όµως οδηγεί στη µεγαλύτερη εξάπλωση της προσβολής µέσα στο µελίσσι ƒ
Περισσότερες και πιο «ριψοκίνδυνες» πτήσεις προς αναζήτηση τροφής. Η συγκεκριµένη συµπεριφορά µπορεί :
να αυξήσει τη µετάδοση της ασθένειας σε άλλα µελίσσια,
να αυξήσει τη τάση των µελισσιών για λεηλασία, αλλά και
να οδηγήσει στο θάνατο τις ήδη προσβεβληµένες και καταπονηµένες συλλέκτριες.
Το τελευταίο συνδυάζεται άµεσα µε το κυριότερο σύµπτωµα της προσβολής
ενός µελισσιού από ασιατική νοσεµίαση, την έντονη µείωση του πληθυσµού
χωρίς την παρουσία νεκρών µελισσών µέσα ή µπροστά στη κυψέλη.
Τέλος πρέπει να τονιστεί ότι στις µέλισσες, όπως και στα άλλα κοινωνικά
έντοµα, η συχνότητα των πτήσεων συλλογής δεν καθορίζονται µόνο από τις
ανάγκες της κοινωνίας αλλά και από το αίσθηµα πείνας των ίδιων των
συλλεκτριών
Συµπτώµατα – Εποχική διακύµανση
Απ’ ότι αναφέρθηκε παραπάνω αποδεικνύεται ότι αν και τα παθογόνα N.
apis και N. cerenae ανήκουν στα πρωτόζωα, η παθογένειά τους κατά τον
παρασιτισµό τους στη µέλισσα διαφοροποιείται. Αναµενόµενο λοιπόν να
διαφοροποιούνται και τα συµπτώµατα στο µελίσσι αλλά και η εποχική
διακύµανση.
Έτσι η προσβολή του µελισσιού από το N. cerenae συνήθως γίνεται
αντιληπτή από τον µελισσοκόµο σε προχωρηµένο στάδιο ή όταν επικρατήσουν
δυσµενείς συνθήκες, όπως έλλειψη ή µικρής διάρκειας ανθοφορίες. Τότε το
µελίσσι χάνει σε σύντοµο χρονικό διάστηµα ασυνήθιστα µεγάλο µέρος του
πληθυσµού του, ενώ δεν εντοπίζονται νεκρές µέλισσες στον πυθµένα ή
µπροστά στη κυψέλη.
Οι µέλισσες, όπως ήδη έχει αναφερθεί, µη µπορώντας να ικανοποιήσουν
την αυξηµένη αίσθηση πείνας, που τους προκαλεί ο πολλαπλασιασµός των
σπορίων του πρωτόζωου στο στοµάχι τους, πεθαίνουν µακριά από τη κυψέλη
στη προσπάθειά τους να βρουν τροφή. Οι µέλισσες που µένουν στη κυψέλη
δεν παρουσιάζουν τις χαρακτηριστικές της
νοσεµίασης διογκωµένες κοιλιές και τα φτερά σε µη κανονική θέση, ενώ
συνήθως δεν γίνονται αντιληπτά και περιττώµατα µέσα ή επάνω κυψέλη,
τουλάχιστον περισσότερο του φυσιολογικού.
Πριν όµως από αυτό το στάδιο θα µπορούσε ο µελισσοκόµος να εντοπίσει
στα ύποπτα µελίσσια µία αδυναµία ανάπτυξης ή µία όχι ισόρροπη ανάπτυ-ξη
γόνου και πληθυσµού. Στα µελίσσια που είναι προσβεβληµένα, όπως έχει
παραπάνω αναφερθεί, µειώνεται η παραγωγή βασιλικού πολτού µε απο-
τέλεσµα και η βασίλισσα υποσιτισµένη να περιορίζει την ωοτοκία της αλλά
και ένα ποσοστό των προνυµφών να πεθαίνει.
Επίσης µέρος των προσβεβληµένων νεαρών σε ηλικία µελισσών δεν
γίνονται παραµάνες, αλλά κατευθείαν συλλέκτριες, ορµώµενες από την
ανάγκη τους να καλύψουν τις παραπάνω διατροφικές τους ανάγκες, εξαιτίας
της προσβολής . Έτσι το µελίσσι µπορεί να συλλέγει µέλι αλλά δεν
εκτρέφει γόνο, µε επακόλουθο µόλις η συγκεκριµένη ανθοφορία τελειώσει,
το µελίσσι να καταρρεύσει, χάνοντας τον «κουρασµένο» πληθυσµό του.
Γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι στην περίπτωση της προσβολής των
µελισσών από το N. cerenae δεν υπάρχει ακριβώς εποχική διακύµανση.
Υπάρχουν καλές και κακές συνθήκες συλλογής, υπάρχουν ανθοφορίες ή
µελιτοφορίες που διαρκούν ή όχι και φυτά που δίνουν υψηλής θρεπτικής
αξίας γύρη στις µέλισσες και άλλα που εξ αιτίας της παρατεταµένης
ξηρασίας δεν µπορούν να παράξουν ούτε θρεπτική γύρη, αλλά ούτε νέκταρ µε
υψηλό ποσοστό σακχάρων.
∆ιάγνωση
Με βάση τα στοιχεία που αναφέρονται παραπάνω, και µε δεδοµένο ότι το
N. cerenae είναι ένα καινούργιο παθογόνο για την µέλισσά µας, για το
οποίο η έρευνα, όσον αφορά στη παθογένεια και στις επιπτώσεις που έχει
στη φυσιολογία του µελισσιού, συνεχίζεται, ο µελισσοκόµος θα πρέπει να
συνειδητοποιήσει ότι η µόνη αξιόπιστη διάγνωση µπορεί να γίνει σε
εξειδικευµένο εργαστήριο, µε γενετικές µεθόδους. Η εξέταση του
περιεχόµενου των κοιλιών µελισσών σε µικροσκόπιο, µπορεί να δείξει
σπόρια του πρωτόζωου, αλλά όχι το είδος N. apis ή N. cerenae.
Επισηµαίνεται για άλλη µια φορά ότι η δειγµατοληψία µελισσών αλλά και
γόνου και η αποστολή τους σε εξειδικευµένο εργαστήριο, πρέπει να µπει
στους συνήθεις µελισσοκοµικούς χειρισµούς του µελισσοκόµου. Ιδιαίτερα οι
µέλισσες πρέπει να είναι ζωντανές και στη περίπτωση της νοσεµίασης,
συλλέκτριες που γυρίζουν από το ταξίδι συλλογής, µε γύρη ή νέκταρ.
Αντιµετώπιση:
Βασικά στοιχεία της παθογένειας του Nosema cerenae, που καθορίζουν εν µέρει την προσπάθεια αντιµετώπισής του είναι :
ƒ Είναι καινούργιο παθογόνο για την A. mellifera ƒ
Τα σπόριά του αντέχουν και είναι ενεργά (πολλαπλασιάζονται) σε υψηλότερες θερµοκρασίες απ’ ότι τα αντίστοιχα του N. apis ƒ
Τα σπόριά του πολλαπλασιάζονται µε γρήγορους ρυθµούς και έτσι το
παθογόνο φορτίο που σύντοµα µετά τη µόλυνση φέρει η µέλισσα είναι πολύ
µεγάλο ƒ
Η επώαση της ασθένειας στο µελίσσι συνήθως δεν δίνει συµπτώµατα. Έτσι
ο µελισσοκόµος το αντιλαµβάνεται µόνο όταν το ποσοστό προσβολής είναι
πολύ υψηλό και το µελίσσι καταρρέει
ƒ Ακόµη και εάν παρατηρηθούν συµπτώµατα, όπως κάποιες νεκρές µέλισσες
στην είσοδο, περιττώµατα, µέλισσες νωθρές ή συµπτώµατα στο γόνο,
διάσπαρτος γόνος (νέκρωση ωών) ή νεκρές προνύµφες, είναι πιθανόν ανάλογα
µε την εποχή να αποδοθούν σε άλλα αίτια, όπως δηλητηρίαση από
εντοµοκτόνα, ανεπαρκής ανθοφορία, κ.α. ƒ
Στις εργασίες που δηµοσιεύονται αναφορικά µε την αποτελεσµατικότητα
διαφόρων ουσιών στην αντιµετώπιση της ασθένειας, παρατηρούµε ότι υπάρχει
µεγάλη διακύµανση στα ποσοστά επιτυχίας, όπως και στα ποσοστά
επιδείνωσης της ασθένειας στους µάρτυρες.
Αυτή η διακύµανση µας δείχνει ότι πέρα της ουσίας που δοκιµάζεται,
σηµαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της ασθένειας παίζουν άλλοι φυσιολογικοί
παράγοντες, όπως η διατροφή, που συνήθως είναι το µέσον µε το οποίο
δίνεται η ουσία, και η ιδιαιτερότητα του κάθε µελισσιού, γενετικοί
δηλαδή παράγοντες που δεν µπορούν να µετρηθούν
Ίσως το Nosema cerenae να µην µεταπηδούσε από την ασιατική στη ευρωπαϊκή µέλισσα,
ίσως να µην είχε τη δυνατότητα να δηµιουργήσει εξάρσεις της ασθένειας, που οδηγούν ένα µελίσσι στη κατάρρευση,
εάν η φύση µας και εµείς οι ίδιοι δεν βιώναµε περιόδους παρατεταµένης
ανοµβρίας, υψηλές θερµοκρασίες, ήπιους χειµώνες εάν οι µέλισσές µας δεν
ταλαιπωρούνταν από την αλλαγή του φυσιολογικού ρυθµού ανάπτυξης (συλλογή
– ωοτοκία καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους), µικρής διάρκειας ανθοφορίες,
χαµηλής θρεπτικότητας γύρη, ασθενές ανοσοποιητικό σύστηµα εξ αιτίας της
χρόνιας δηλητηρίασης από τη χρήση εντοµοκτόνων και αντιβιοτικών, εντός
και εκτός κυψέλης
Όµως οι συνθήκες είναι δεδοµένες, η κλιµατική αλλαγή είναι εδώ και
υπάρχει η πιθανότητα η µελισσοκοµία να κληθεί να αντιµετωπίσει την
αύξηση της µολυσµατικής δράσης γνωστών ή και νέων παθογόνων, τα οποία
µέχρι πρόσφατα περιορίζονταν από τη διακύµανση της θερµοκρασίας. Γι’
αυτό και θα πρέπει να αντιµετωπίσουµε αυτό το νέο παθογόνο σαν µία
ευκαιρία – πρόκληση για να επαναπροσδιορίσουµε τη σχέση µας µε τη
µέλισσα.
Και πάντα σ’ αυτό το σηµείο η επωδός είναι:
οι ορθοί µελισσοκοµικοί χειρισµοί βοηθούν το µελίσσι να αντιµετωπίσει
τους γνωστούς παθογόνους οργανισµούς, όπως επίσης του δίνει και τη
δυνατότητα να αναπτύξει µηχανισµούς άµυνας απέναντι σε νέους
Ορθοί µελισσοκοµικοί χειρισµοί
1. Γνώση της φυσιολογίας του µελισσιού. Το µελίσσι είναι ένας οργανι- σµός που κουράζεται, πεινάει, έχει προτιµήσεις και άποψη
2. Τα µελίσσια δεν πρέπει να µένουν άπραγα. Πρέπει να έχουν στη διάθεσή
τους έστω ελαφριές ανθοφορίες, ακόµη και την τροφή που τους δίνει ο
µελισσοκόµος.Εάν δεν δουλεύουν αποσυντονίζονται, δεν αντιλαµβάνονται τα
ερεθίσµατα, το άρρωστο γόνο, εγκαταλείπουν τη βασί- λισσα
3. Η καλύτερη τροφή για το µελίσσι είναι αυτή που παράγει το ίδιο,
δηλαδή µέλι και γύρη. Είναι ξεχωριστές τροφές µε διαφορετικούς
αποδέκτες, γι’ αυτό και δεν πρέπει να ανακατεύονται.
4. Ο µελισσοκόµος µπορεί και πρέπει να τροφοδοτεί τα µελίσσια του όταν
το έχουν ανάγκη µε γύρη ή/και µέλι ή µέλι µε ζάχαρη (ζαχαροζύµαρο). Κάθε
άλλη τροφή δηµιουργεί χρόνια υποσιτισµένες µέλισσες µε «πεσµένο»
ανοσοποιητικό σύστηµα
5. Ιδιαίτερη προσοχή πλέον χρειάζεται στην ανάγκη των µελισσών σε υψηλής
θρεπτικής αξίας γύρη. Φροντίδα ώστε η γύρη να µην τους λείπει ιδιαίτερα
προς το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή της άνοιξης
6. Πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στη ποιότητα της βασίλισσας, όχι
όσον αφορά στη φυλή της (πρέπει να αποκλείονται εισαγωγές ξένου
γενετικού υλικού), αλλά όσο αφορά στην ηλικία της (βασίλισσες 1-2 ετών)
και στην ικανότητά της να κρατά σε συνοχή το σµήνος
7. Σφιχτή» ανάπτυξη των µελισσιών. Όχι χώροι ή πατώµατα που οι µέλισσες δεν µπορούν να δουλέψουν
8. Συχνή αντικατάσταση κηρηθρών. Το χτίσιµο είναι µέσα στη φυσιολογία
του µελισσιού, το κερί έτσι κι αλλιώς το παράγουν και πρέπει να µπορούν
να το χρησιµοποιήσουν. Από την άλλη η κηρήθρες του µελισσιού αποτελούν
«αποθήκη» υπολειµµάτων φαρµάκων και παθογόνων σπορίων 9. Μέτρα µείωσης
της παραπλάνησης.
10. Εξασφάλιση καθαρού νερού στις µέλισσες καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
11. Ξεχειµώνιασµα των µελισσιών µε νεαρής ηλικίας µέλισσες
12. Φροντίδα ώστε τα µελίσσια να «ξεκουράζονται» έστω και για µικρό χρονικό διάστηµα το χειµώνα
13. Σωστή αντιµετώπιση του Βαρρόα, µε χειρισµούς και χαµηλής τοξικότητας
χηµικές ουσίες. ∆ιερεύνηση της καταλληλότερης εποχής εφαρµογής ανά
περιοχή και σύστηµα εκµετάλλευσης
Χρήση χηµικών σκευασµάτων στην αντιµετώπιση της νοσεµίασης
Με δεδοµένο ότι έµµεσα µεν, απόλυτα δε, δεν επιτρέπεται η χρήση αντιβιο-
τικών στη µελισσοκοµία της Ε.Ε., τα τελευταία χρόνια έχουν δοκιµαστεί
διάφορα σκευάσµατα ή/και φυσικά προϊόντα, στην αντιµετώπιση της
νοσεµίασης.
Vita Feed Gold
Apimondia 2009 (Εργ. Μελισσοκοµί- ας, ΑΠΘ)
Εκχύλισµα του φυτού Beta vulgaris varaltissima
Σε σιρόπι 10gr/100ml, 5 ε- παναλήψεις
Api Herb
Beekeeping.org a)Valobra, et al, Italy
b)Bessi & Nanetti, Italy (2) c)Nanetti, Italy (23) Apimondia 2009 Εργ. Μελισσοκοµίας, ΑΠΘ
Φυτικά εκχυλίσµατα Σε σιρόπι επί 3 εβδοµάδες
Thymol
1. Apidologie, 39 (2008)(12) 2. Pakistan J. of Biol. Sc. 8 (2005) 3.
Apimondia 2009 (a)Εργ. Μελισσοκο- µίας, ΑΠΘ 4. Beekeeping.org Bessi
& Nanetti, Italy(2)
Κρυσταλλική θυµόλη Σε ζαχαροζύµαρο: 0,12 mg/gr Σιροπι:1gr/15 λίτρα
Protofil
Apiacta, 39 (2004) (4) Apimondia 2009 (Εργ. Μελισσοκοµί- ας, ΑΠΘ) Beekeeping.org Nanetti, Italy(16)
Φυτικά εκχυλίσµατα Σε ζαχαροζύµα- ρο:40ml/kg ή σι- ρόπι:20ml/lt2-4 φορές από250- 500ml/gr
Nozevit
Am. Bee Journal Nov. 2009
«φυτο-φαρµακευτικό» παρασκεύασµα
Σε σιρόπι: 200 ml µε 20 σταγόνες
Vetiver oil
Apidologie, 39 (2008)
Το λάδι του φυτού Chrysopogon zizani- oides
Σε ζαχαροζύµαρο: 1,2mg/ml
Resveratrol
Apidologie, 39 (2008)
Αντιοξειδωτική ουσία που παράγεται από τα φυτά σαν προστα- σία στα παθογόνα
Σε ζαχαροζύµαρο: 0.01mg/gr
Lysozyme
Apidologie, 39 (2008) Ένζυµο µε βακτηριο- κτόνο δράση
Σε ζαχαροζύµαρο: 0,06 mg/gr
Nosestat
Apimondia 2009 Εργ. Μελισσοκοµί- ας, ΑΠΘ) iodine, potassium iodide, formic acid
Σε σιρόπι: 5 ml/lt
Σκόρδο
Apimondia 2009 (Εργ. Μελισσοκοµί- ας, ΑΠΘ) Σε ζαχαροζύµαρο: 5 gr σκόνη/ κιλό ζυµαριού
Όλα τα παραπάνω σκευάσµατα ή ουσίες είχαν µικρή καλή δράση στο
ποσοστό προσβολής των µελισσών από νοσεµίαση. Όµως ακόµη και στην
περίπτωση των καλών ποσοστών, η δράση αυτή δεν ήταν σταθερή, καθώς
επηρεαζόταν από την εποχή εφαρµογής, το µέσο µε το οποίο δινόταν, αλλά
και µε το µελίσσι.
Σε κάποιες περιπτώσεις µάλιστα, οι µάρτυρες, τα µελίσσια στα οποία
δεν έγινε εφαρµογής, αλλά απλώς ταΐστηκαν, έδειξαν µείωση του ποσοστού
προσβολής από νοσεµίαση, µεγαλύτερο ή τουλάχιστον ίσο µε τα µελίσσια στα
οποία έγινε εφαρµογή.
Και αυτή η «συµπεριφορά» της ασθένειας, δηλαδή το να εξαφανίζεται από
το µελίσσι χωρίς καµία επέµβαση, είναι που αφ’ ενός δυσκολεύει πολύ
τους ερευνητές που ψάχνουν ένα αποτελεσµατικό σκεύασµα για τη νοσεµίαση,
αφ’ ετέρου µας δείχνει πως υπάρχουν παράγοντες, που σχετίζονται µε το
ανοσοποιητικό σύστηµα της κοινωνίας του µελισσιού, που καταστέλλουν την
προσβολή και οι οποίοι πρέπει να διερευνηθούν.
Σε γενικές γραµµές όλοι οι ερευνητές που δοκίµασαν τα παραπάνω
σκευάσµατα συµφωνούν ότι η Resveratrol και η θυµόλη στο σιρόπι έχει
αρκετά καλά και σταθερά αποτελέσµατα στη µείωση του αριθµού των σπορίων
του Nosema cerenae
Εν κατακλείδι θα πρέπει να γίνει συνείδηση των µελισσοκόµων ότι είναι
πιο διαχρονικό, πρακτικό, οικονοµικό και δεοντολογικό να µεταχειρίζεσαι
τα µελίσσια σου µε τέτοιο τρόπο ώστε να µπορούν να αξιοποιήσουν τους
δικούς τους µηχανισµούς κατά των παθογόνων, παρά να τρέχει πίσω από κάθε
έξαρση ή καινούργια ασθένεια, δοκιµάζοντας µε αµφίβολα αποτελέσµατα ότι
κυκλοφορεί διεθνώς. Αυτή η συµπεριφορά το µόνο που καταφέρνει είναι να
προάγει την παγκοσµιοποίηση των κακών…..
Πηγή: ∆ρ. Σοφία Γούναρη
